Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ / του Αντ. Νταβανέλου

 Αντώνης Νταβανέλος

Αποφάσεις σεχταριστικής παθητικότητας

Στο ΝΑΡ είναι ενταγ­μέ­νο ένα ση­μα­ντι­κό δυ­να­μι­κό μελών και στε­λε­χών της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Σύμ­φω­να με πολ­λούς (ακόμα και συ­στη­μι­κούς) πο­λι­τι­κούς ανα­λυ­τές, η εμ­φά­νι­ση στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο ενός με­τώ­που όπου θα συ­νέ­κλι­νε η αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα που απο­χώ­ρη­σε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015 και οι σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, θα μπο­ρού­σε να έχει κα­τα­λυ­τι­κές συ­νέ­πειες: θα συ­γκρο­τού­σε έναν πόλο ανα­φο­ράς για την αρι­στε­ρή δυ­σα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στο δί­πο­λο Τσί­πρα-Μη­τσο­τά­κη, θα δη­μιουρ­γού­σε μια βάση ανα­σύ­ντα­ξης ενά­ντια στα φαι­νό­με­να απο­γο­ή­τευ­σης/απο­στρά­τευ­σης, θα έδινε μια προ­ο­πτι­κή αρι­στε­ρής-ρι­ζο­σπα­στι­κής αλλά και μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής, με μια αξιο­ση­μεί­ω­τη ορ­γα­νω­τι­κή δύ­να­μη αφε­τη­ρί­ας κ.ο.κ.

Δυ­στυ­χώς οι σύ­ντρο­φοι του ΝΑΡ απέ­τυ­χαν να απα­ντή­σουν σε αυτό το κα­θο­ρι­στι­κής και συ­γκε­κρι­μέ­νης πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας ερώ­τη­μα.

Όπως συχνά συμ­βαί­νει στην Αρι­στε­ρά, η απο­φυ­γή του συ­γκε­κρι­μέ­νου επι­τεύ­χθη­κε με την κα­τα­φυ­γή στο βερ­μπα­λι­σμό και στα «με­γά­λα σχή­μα­τα», που είναι πρα­κτι­κά αδύ­να­το να τε­θούν υπό τον έλεγ­χο των μελών.

Ο υπερ­κα­πι­τα­λι­σμός και τα κα­θή­κο­ντα


Η ει­σή­γη­ση στο συ­νέ­δριο πα­ρου­σί­α­σε τις εκτι­μή­σεις της ΠΕ του ΝΑΡ για τις εξε­λί­ξεις στο σύγ­χρο­νο κα­πι­τα­λι­σμό. Σχε­δί­α­σε ένα μάλ­λον «φου­του­ρι­στι­κό» πί­να­κα ισο­πε­δω­τι­κής δύ­να­μης του αντι­πά­λου μας (ανά­πτυ­ξη της κερ­δο­φο­ρί­ας, 4η βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση, με­τα­τρο­πή των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε σύγ­χρο­νους δού­λους της ψη­φια­κής επο­χής, κοι­νο­βου­λευ­τι­κός ολο­κλη­ρω­τι­σμός κ.ο.κ.).

Αν τα πράγ­μα­τα είναι έτσι, τότε πώς μπο­ρεί να εξη­γη­θεί η πα­ρά­τα­ση της κρί­σης του συ­στή­μα­τος 9 χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμά της το 2008; Αν έχου­με απέ­να­ντί μας έναν «ολο­κλη­ρω­τι­κό» κα­πι­τα­λι­σμό πώς μπο­ρεί να εξη­γη­θεί ότι ο πο­λυα­να­με­νό­με­νος «φω­τει­νός κύ­κλος» δεν λέει να ξε­κι­νή­σει και ότι αντί­θε­τα με­γε­θύ­νο­νται ξανά οι κάθε λογής «φού­σκες», νέες και πα­λιές; Πώς μπο­ρούν να εξη­γη­θούν όλα τα «απροσ­δό­κη­τα» στην πο­λι­τι­κή/κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση του συ­στή­μα­τος (είτε με τη μορφή του Brexit και του Τραμπ, είτε με τη μορφή του Σά­ντερς και του Κόρ­μπιν);

Οι με­γα­λο­στο­μί­ες και οι υπερ­βο­λές σχε­τι­κά με την εκτί­μη­ση του αντι­πά­λου κα­λύ­πτουν προ­σω­ρι­νά τις ανά­γκες κα­ταγ­γε­λί­ας του, όμως δεν ερ­μη­νεύ­ουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν εντο­πί­ζουν τους «κρί­κους» όπου η πα­ρέμ­βα­ση του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς είναι εφι­κτή, δεν εντο­πί­ζουν τα ση­μεία όπου οι νίκες του κό­σμου μας είναι όχι μόνο ανα­γκαί­ες αλλά και πι­θα­νές.

Ως απο­τέ­λε­σμα αυτής της ανά­λυ­σης η ΠΕ του ΝΑΡ μας δη­λώ­νει ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει νι­κη­φό­ρα πο­λι­τι­κή δράση (π.χ. αντι­μνη­μο­νια­κή, αντι­φα­σι­στι­κή, αντι­πο­λε­μι­κή) χωρίς μια «ερ­γα­τι­κή-κο­μου­νι­στι­κή» επα­νά­στα­ση… Με μια μο­νο­κο­ντυ­λιά ακυ­ρώ­νε­ται η ση­μα­σία της πο­λι­τι­κής, της τα­κτι­κής, του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και όλων των άλλων απα­ραί­τη­των «εν­διά­με­σων» ερ­γα­λεί­ων/όπλων στα οποία η 3η Διε­θνής, στον καιρό του Λένιν, αφιέ­ρω­σε το 3ο και το 4ο συ­νέ­δριό της…

Θα θέ­λα­με να θυ­μί­σου­με στους συ­ντρό­φους του ΝΑΡ ότι στην πα­ρά­δο­ση της Αρι­στε­ράς, έχει υπάρ­ξει και στο πα­ρελ­θόν ένα ανά­λο­γο λάθος: ο κα­πι­τα­λι­σμός ζω­γρα­φί­στη­κε ξανά με τα πιο με­λα­νά χρώ­μα­τα, στα 1928-29, με την εκτί­μη­ση της ει­σό­δου του στην «3η και επι­θα­νά­τια πε­ρί­ο­δό του», τα κα­θή­κο­ντα στη Γερ­μα­νία ταυ­τί­στη­καν με αυτά της «ερ­γα­τι­κής-κο­μου­νι­στι­κής» επα­νά­στα­σης, όλες οι άλλες δυ­νά­μεις μέσα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα πε­ρι­γρά­φτη­καν ως «οπορ­του­νι­στές δια­φό­ρων απο­χρώ­σε­ων» ή και ως «σο­σιαλ­φα­σί­στες». Το απο­τέ­λε­σμα ήταν ότι ένα ισχυ­ρό κόμμα, το ΚΚ Γερ­μα­νί­ας, πα­ρα­κο­λού­θη­σε μάλ­λον πα­θη­τι­κά την επέ­λα­ση των ναζί προς την εξου­σία…

Στους λο­γα­ρια­σμούς με το πα­ρελ­θόν, η ΠΕ του ΝΑΡ δη­λώ­νει μια κά­ποια «υπέρ­βα­ση»: «Ούτε Μπρέζ­νιεφ – ούτε Μπερ­λίν­γκου­ερ, ούτε Φλω­ρά­κης – ούτε Κύρ­κος». Σαφές. Αλλά μένει στα πιο πρό­σφα­τα και στα πιο εύ­κο­λα: Αλή­θεια με τον Στά­λιν και τον Το­λιά­τι ή με τον Ζα­χα­ριά­δη, ήταν όλα καλά, ήταν όλα αν­θη­ρά;

Το κόμμα δεν εξαγ­γέλ­λε­ται

Στη βάση αυτής της ανά­λυ­σης, το ΝΑΡ επι­λέ­γει να συ­γκε­ντρώ­σει την προ­σο­χή του στους εξής στό­χους: νέο Κο­μου­νι­στι­κό Κόμμα, νέο Κο­μου­νι­στι­κό Πρό­γραμ­μα.

Η φι­λο­δο­ξία είναι απο­λύ­τως θε­μι­τή για κάθε ορ­γά­νω­ση επα­να­στα­τών/κο­μου­νι­στών. Υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση της επί­γνω­σης ότι η ίδρυ­ση ενός Κο­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος δεν εξαγ­γέλ­λε­ται. Το Κόμμα δεν είναι μια κάπως με­γα­λύ­τε­ρη ορ­γά­νω­ση και η κάθε ορ­γά­νω­ση δεν είναι ένα κάπως μικρό κόμμα. Το Κόμμα έχει ως ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση τη σύν­δε­ση με την τάξη, την ορ­γά­νω­ση μιας έστω και μειο­ψη­φί­ας, αλλά υπο­λο­γί­σι­μης μειο­ψη­φί­ας για την κί­νη­ση της τάξης, δη­λα­δή την ορ­γά­νω­ση ενός σο­βα­ρού τμή­μα­τος της ερ­γα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας.

Τα ανά­λο­γα ισχύ­ουν για το πρό­γραμ­μα. Το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο κάθε ορ­γά­νω­σης (μι­κρό­τε­ρης ή με­γα­λύ­τε­ρης) για να γίνει Κο­μου­νι­στι­κό Πρό­γραμ­μα οφεί­λει να εμπε­ριέ­χει τη σύν­δε­σή του με τους αγώ­νες της τάξης: να έχει τις αιχ­μές, τις ιε­ραρ­χή­σεις, τις δια­βαθ­μί­σεις, την εσω­τε­ρι­κή πει­θαρ­χία με­τα­ξύ πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γί­ας που μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν μόνο οι δε­σμοί με τους υπαρ­κτούς αγώ­νες του κό­σμου μας.

Εξαγ­γέλ­λο­ντας το στόχο του «Κόμ­μα­τος», οι σύ­ντρο­φοι του ΝΑΡ απο­φεύ­γουν τα ζη­τή­μα­τα του χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος. Ξε­κι­νώ­ντας από το ση­με­ρι­νό επί­πε­δο ανά­πτυ­ξής τους, ακόμα και αν συ­σπει­ρώ­σουν το δυ­να­μι­κό στο οποίο απευ­θύ­νουν πρό­σκλη­ση, σε τι κλί­μα­κα χρό­νου μπο­ρούν να φτά­σουν στην ίδρυ­ση του κόμ­μα­τος; Διότι αν η απά­ντη­ση αφορά στον «μακρύ χρόνο», τότε εμ­φα­νί­ζε­ται ο κίν­δυ­νος να τί­θε­ται η απά­ντη­ση «Κόμμα» έξω από τα όρια της ση­με­ρι­νής πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας και των συ­γκε­κρι­μέ­νων συ­γκρού­σε­ων που αυτή πε­ρι­λαμ­βά­νει.

Συμ­μα­χί­ες

Αυτή η φυγή στο γε­νι­κό και στο απώ­τε­ρο έχει ως απο­τέ­λε­σμα (και ως κί­νη­τρο;) την απο­φυ­γή των πιε­στι­κών ερω­τη­μά­των του σή­με­ρα.

Κατ’ αρχήν, μας προ­κά­λε­σε εντύ­πω­ση η «εύ­κο­λη» δια­χεί­ρι­ση των προ­βλη­μά­των που έχουν ήδη ανα­δει­χθεί στο εσω­τε­ρι­κό του υπαρ­κτού «με­τώ­που» όπου δρα­στη­ριο­ποιεί­ται το ΝΑΡ, δη­λα­δή στις γραμ­μές της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Η απο­χώ­ρη­ση των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ το 2015, η ολο­φά­νε­ρη πλέον δια­φο­ρά στην κα­θη­με­ρι­νή τα­κτι­κή με­τα­ξύ ΝΑΡ και ΣΕΚ, αλλά και τα νο­ση­ρά φαι­νό­με­να που εκ­δη­λώ­θη­καν πρό­σφα­τα μέσα στις γραμ­μές των ΕΑΑΚ, ξε­περ­νιού­νται με σχο­λια­σμό, χωρίς ερ­μη­νεία και –κυ­ρί­ως– χωρίς πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση για την αντι­με­τώ­πι­σή τους. Σκόρ­πιες λέ­ξεις (όπως η με­τα­τρο­πή σε «ενιαίο πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο», με «αυ­το­τε­λή δομή», με «σε­βα­σμό στις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις» και βε­βαί­ως-βε­βαί­ως «αυ­το­πει­θαρ­χία») μπο­ρεί να είναι απλές ευχές, ή μια δή­λω­ση πρό­θε­σης του ΝΑΡ να «σφί­ξει τα λου­ριά» στο εσω­τε­ρι­κό της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και στα ΕΑΑΚ. Η δυ­να­τό­τη­τα, όμως, να το κάνει αυτό σή­με­ρα, είναι μάλ­λον μι­κρό­τε­ρη απ’ ό,τι ήταν όταν ξε­κί­νη­σαν οι διερ­γα­σί­ες για το 4ο συ­νέ­δριο.

Το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα είναι ότι μετά το 4ο συ­νέ­δριο, το ΝΑΡ βγαί­νει οι­κειο­θε­λώς χωρίς κα­νέ­να προ­σα­να­το­λι­σμό, χωρίς πρό­τα­ση, για τις σχέ­σεις του με τον κόσμο της Αρι­στε­ράς, πέρα από τους αγω­νι­στές/στριες που θα είναι πρό­θυ­μοι να μπουν στις «Επι­τρο­πές» διεύ­ρυν­σής του.

Ζω­γρα­φί­ζο­ντας τη ΛΑΕ ως δύ­να­μη «δια­χει­ρι­στι­κή» του συ­στή­μα­τος, κάνει πολ­λα­πλά λάθη. Το μι­κρό­τε­ρο λάθος είναι ότι αδι­κεί κα­τά­φω­ρα έναν όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­το αριθ­μό στε­λε­χών και μελών της Αρι­στε­ράς, που είχαν «στρω­μέ­νη» τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρα­μεί­νουν σε «δια­χει­ρι­στι­κές» θέ­σεις του συ­στή­μα­τος και αρ­νή­θη­καν, προ­τι­μώ­ντας την πα­ραί­τη­ση και τη ρήξη από την προ­δο­σία των πο­λι­τι­κών δε­σμεύ­σε­ών τους (σ.σ.: αυτό το «τεστ» είναι λίγο πιο κρί­σι­μο απ’ ό,τι επι­φα­νεια­κά φαί­νε­ται. Γιατί στην κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο του 2014-15 ζή­σα­με το φαι­νό­με­νο πολ­λών ανέ­ντα­χτων –αλλά και ορ­γα­νω­μέ­νων– «επα­να­στα­τών» που δια­γκω­νί­ζο­νταν για να «χω­θούν» στις θέ­σεις δια­χεί­ρι­σης που υπο­σχό­ταν ο ανερ­χό­με­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…). Ένα με­γα­λύ­τε­ρο λάθος είναι ότι με την από­φα­ση αυτή το ΝΑΡ θα είναι υπο­χρε­ω­μέ­νο να κα­ταγ­γέλ­λει ως «δια­χει­ρι­στι­κές» τις πο­λι­τι­κές δρά­σεις, τα συν­θή­μα­τα και τις πρω­το­βου­λί­ες της ΛΑΕ. Έτσι η διά­σπα­ση των δυ­νά­με­ων, η διά­λυ­ση των ενω­τι­κών πρω­το­βου­λιών και η απώ­λεια πο­λι­τι­κών ευ­και­ριών θα μο­νι­μο­ποιού­νται και θα κυ­λά­νε «από τα πάνω προς τα κάτω». Η πο­λι­τι­κή επι­λο­γή που έκανε το 4ο συ­νέ­δριο του ΝΑΡ δεν είναι μόνο η απόρ­ρι­ψη της πρό­τα­σης για ένα πο­λι­τι­κό-εκλο­γι­κό μέ­τω­πο. Είναι, δυ­στυ­χώς, η απόρ­ρι­ψη κάθε συ­στη­μα­τι­κής ενό­τη­τας δρά­σης ακόμα και από τα κάτω, ακόμα και στους πιο αυ­το­νό­η­τους-κοι­νούς πο­λι­τι­κούς στό­χους. Είναι ζή­τη­μα απλής πο­λι­τι­κής εμπει­ρί­ας το να κα­τα­νο­ή­σει κα­νείς αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα, που –ασφα­λώς– δεν γρά­φε­ται και δεν ομο­λο­γεί­ται ανοι­χτά.
Οι σύ­ντρο­φοι του ΝΑΡ πε­ρι­γρά­φουν μια ανη­λεή επί­θε­ση ενός ολο­κλη­ρω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Και απέ­να­ντι σε αυτόν τον «οδο­στρω­τή­ρα» αντι­προ­τεί­νουν μια «τομή»: την ίδρυ­ση ενός νέου Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος και την εκ­πό­νη­ση (από τους ίδιους) ενός νέου Κομ­μου­νι­στι­κού Προ­γράμ­μα­τος. Το κενό ανά­με­σα στην ανά­λυ­ση και στην πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση είναι προ­φα­νές και θα πα­ρα­μεί­νει ακά­λυ­πτο.

Δυ­στυ­χώς επι­λέ­γουν μια σε μι­κρο­γρα­φία πα­ράλ­λη­λη πο­ρεία με το ΚΚΕ. Μια πο­ρεία που θα «μι­ζά­ρει» στα λόγια και στην προ­πα­γάν­δα, στρέ­φο­ντας στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τη συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή δράση στην κα­τεύ­θυν­ση της σε­χτα­ρι­στι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας. Ελ­πί­ζου­με ότι στη ζωή, οι σύ­ντρο­φοι αυτοί που έχουν απο­δεί­ξει την προ­σή­λω­σή τους στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, θα βρουν τη δύ­να­μη να τρο­πο­ποι­ή­σουν στην πράξη μια λα­θε­μέ­νη πο­λι­τι­κή που επέ­λε­ξαν στο 4ο συ­νέ­δριό τους.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

1 σχόλιο:

  1. 1. οι εκτιμήσεις για το μέγεθος του αντιπάλου καλό είναι να γίνονται στη βάση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και όχι βάσει του τι μας βολεύει να εκτιμάμε, κάπως έτσι μπαίνουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, κάπως έτσι κάνουμε κυβερνήσεις που υπογράφουν μνημόνια και βάζουν το κίνημα να βλέπει τηλεόραση
    2. καλό είναι, όταν κατηγορούμε πως ο άλλος δε λέει τίποτα για τα επιτακτικά ζητήματα του τώρα, να λέμε εμείς κάτι (πόσο μάλλον όταν λέει). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κάποια κεκτημένα που καλώς ή κακώς κανείς δε μπορεί να τα αμφισβητήσει. Ο κόσμος ξέρει πως είναι οι τρελοί που του λένε να το πάμε μέχρι τέλους. Το ΝΑΡ εκτιμάει πως χωρίς αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, δε μπορεί να πάρει ανάσα ο κόσμος, άμα θες πάρε θέση πάνω σ αυτό και πες πως αλλιώς. Διαφορετικά καλύτερα να κατηγορείς για βερμπαλισμούς σχέδια που πιστεύουν πως θα σκίσουνε μνημόνια

    ΑπάντησηΔιαγραφή