Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μπροστά Στο Φθινόπωρο Οργής Και Αντίστασης

Το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεδριάζει σε μια κρίσιμη συγκυρία γεμάτη δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το κίνημα συνολικά στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

1. O Τσίπρας κα το επιτελείο του προσπαθούν να στηρίξουν το αφήγημα της «επιστροφής στην κανονικότητα». Πέρα από προκλητικό, γιατί «κανονικότητα» ανακηρύσσεται η διατήρηση και το βάθεμα της μνημονιακής βαρβαρότητας, αυτό το αφήγημα είναι και ψεύτικο σε όλες τις πτυχές του. Η κατάσταση του καπιταλισμού δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ δεν δείχνει σημάδια υγείας και αντίθετα είναι αντιμέτωπος με το φάσμα μιας νέας ύφεσης. Πολύ περισσότερο η πολιτική κρίση πλέον αγκαλιάζει τις «ναυαρχίδες» του παγκόσμιου συστήματος, με πρώτα και κύρια τις ΗΠΑ.


Όταν ο Τραμπ εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ, πάσης φύσεως «σχολιαστές» μιλούσαν για το «κύμα του τραμπισμού» που θα σαρώσει την Ευρώπη μετά τις ΗΠΑ, συμπαρασύροντας προς τα δεξιά τις «μάζες». Η ευρωπαϊκή δεξιά από τη Μέι στη Βρετανία μέχρι τη ΝΔ έσπευσαν να συντονιστούν με αυτή την εκτίμηση. Κι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το βαρέλι της δεξιάς μετατόπισης δεν έχει πάτο, έφτασε να περηφανεύεται για τις σχέσεις της με τον Τραμπ και το επιτελείο του και να ευθυγραμμίζεται με τις πολεμοκάπηλες πολιτικές του διεκδικώντας «εθνικά ανταλλάγματα».

Τελικά, η θητεία του Τραμπ αντί για εμπροσθοφυλακή ενός νέου «υποδείγματος» αποδεικνύεται ως παράγοντας αποσταθεροποίησης του παγκόσμιου συστήματος και περαιτέρω κρίσης της αμερικάνικης ηγεμονίας. Η κρίση δεν περιορίζεται στο επιτελείο του Τραμπ αλλά αφορά την κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ. Οι κόντρες για τις σχέσεις με την ακροδεξιά, οι αμφιβολίες για την οικονομική πολιτική αλλά και για την εξωτερική πολιτική, το τι σημαίνει «Αmerica first» και αν μπορεί να εφαρμόσει ο Τραμπ πολιτική «προστατευτισμού», συγκλονίζουν το αμερικάνικο καπιταλισμό και την ηγετική του θέση στο παγκόσμιο σύστημα.

Η φασιστική πρόκληση στο Σαρλότσβιλ τον Αύγουστο, η δολοφονία της Χέδερ Χάγιερ έβγαλε στους δρόμους ένα μαχητικό, ενωτικό αντιφασιστικό κίνημα, όπου για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες συνδικάτα παίζουν πρωτοποριακό ρόλο (πχ το συνδικάτο των λιμενεργατών του Σαν Φρανσίσκο). Μια νέα αριστερά γεννιέται και στην Αμερική του Τραμπ.

O Μακρόν προβαλλόταν ως ο άλλος «σωτήρας»-πρότυπο, για τον καπιταλισμό και την ΕΕ. Μπορεί ο Τσίπρας να έχει μετατοπιστεί τόσο δεξιά ώστε από τις καταγγελίες για «Ολαντρέου» να σφιχταγκαλιάζεται με τον Μακρόν, αλλά στην ίδια την Γαλλία η δημοτικότητα του τελευταίου καταρρέει, και η εργατική αντίσταση φουντώνει όπως έδειξε η γενική απεργία και οι μαζικές διαδηλώσεις της 12 Σεπτέμβρη.

Η εργατική αντίσταση δυναμώνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ και αλληλοτροφοδοτείται με τη ριζοσπαστικοποίηση που γεννάει η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Αυτή την πραγματικότητα την ανέδειξαν με τον πιο έντονο τρόπο οι μαζικές διαδηλώσεις στο Αμβούργο ενάντια στη Σύνοδο των G20 το καλοκαίρι.

Υπήρχαν απόψεις, ευρύτερα στην Αριστερά και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έβλεπαν στις εξελίξεις στην Ευρώπη μόνο μια «διαρκή κατάσταση εξαίρεσης», υποτιμούσαν το κίνημα που είχε ξεσηκώσει η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική περίπου σαν υποχείρια της «Χίλαρι». Απόψεις που διαπίστωναν «ήττα», «καθίζηση», του κινήματος κι αντιλαμβάνονταν την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το πρίσμα των «σχεδιασμών των αστικών επιτελείων για τη μετά-ΣΥΡΙΖΑ εποχή».

Διαψεύδονται οι εκτιμήσεις που λίγο πολύ θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει τον ελληνικό καπιταλισμό και να περιθωριοποιήσει την εργατική αντίσταση.

Στο πρώτο σκέλος, η πολυδιαφημισμένη «έξοδος στις αγορές» του καλοκαιριού στην πραγματικότητα ανέδειξε ανάγλυφα τα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού και της διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ. Με επιτόκιο 0,3% χαμηλότερο απ’ ότι απέσπασε ο Σαμαράς λίγο πριν την κατάρρευσή του, θα χρειαστούν τριάντα χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας για να φτάσουν σε επιτόκια που θα κάνουν το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης σέρνονται κοντά στο μηδέν, με τα σύννεφα μιας νέας παγκόσμιας ύφεσης να πυκνώνουν.

Λίγες μέρες μετά το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ,18 Ιούνη ξεκίνησε η μεγάλη απεργία στους ΟΤΑ που στρίμωξε την κυβέρνηση, κέρδισε την συμπάθεια όλης της εργατικής τάξης και τη στήριξη όλης της Αριστεράς κι έχει αφήσει ένα μεγάλο μέτωπο ενεργό, στη πάλη για προσλήψεις και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι διαδηλώσεις στη ΔΕΘ, 8-9 Σεπτέμβρη, τσαλάκωσαν την εικόνα της «κανονικότητας» που λανσάρει ο Τσίπρας και άνοιξαν την αυλαία για ένα φθινόπωρο οργής και αντίστασης: ενάντια στο σφαγείο της «τρίτης αξιολόγησης», στην επίθεση στα συνδικάτα, για προσλήψεις και αυξήσεις κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις και τα κλεισίματα.

Η εργατική αντίσταση και ο προσανατολισμός της δεν «μετριώνται» μονάχα με τις οικονομικές μάχες. Ιστορικά, οι πολιτικές και οι ιδεολογικές μάχες έχουν λειτουργήσει επανειλημμένα ως πυροδότες μεγάλων κύκλων ταξικής αναμέτρησης και στη δεκαετία του ’30 και στη δεκαετία του ’60. Η διαπίστωση ότι η εργατική τάξη κι η νεολαία που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κοιτάνε σήμερα αηδιασμένοι την εικόνα της κυβέρνησης και δεν στρέφονται προς τα δεξιά, ενισχύεται για παράδειγμα από την αποτυχία της απόπειρας της ΝΔ να παίξει το χαρτί του υστερικού αντικομμουνισμού (εξίσωση «κομμουνισμού-φασισμού» με αφορμή το συνέδριο στην Εσθονία). Την επαληθεύει η μεγάλη ανταπόκριση στις αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, όπως για την καμπάνια για το κλείσιμο των γραφείων της ΧΑ, και για τη διαδήλωση στα γραφεία της στις 16 Σεπτέμβρη.

Αυτή την «εικόνα» τη χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να πρωτοστατήσει το επόμενο διάστημα με τις πρωτοβουλίες της στην κλιμάκωση των αγώνων, σε όλα τα μέτωπα.

Στις απεργιακές μάχες που θα ξεδιπλωθούν γύρω από τη λεγόμενη «τρίτη αξιολόγηση» να δώσουμε τις δυνάμεις μας για να «γίνει της Γαλλίας». Στήριξη των απεργιακών αγώνων, συντονισμός και κλιμάκωσή τους όπως κάνουν και θα κάνουν ακόμα δυνατότερα οι εργάτες/τριες ενάντια στο νέο πρότυπο του Τσίπρα, τον Μακρόν. Να διεκδικήσουμε προσλήψεις, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, κόντρα στην ανεργία, τις απολύσεις και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις επιθέσεις στα συνδικάτα που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση.

Στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές μάχες που είναι ήδη ξεκινημένες και παίρνουν έμπνευση και δύναμη από την αναγέννηση του κινήματος στις ΗΠΑ και παρόμοιες μάχες από την Ισπανία μέχρι τη Γερμανία. Με κέντρο την καμπάνια για το κλείσιμο των γραφείων της Χ.Α και την ουσιαστική στήριξη της Πρωτοβουλίας που έχει συγκροτηθεί. Το αίτημα για το κλείσιμο των γραφείων της ΧΑ είναι ένα επιθετικό αίτημα που βάζει στο στόχαστρο τη δυνατότητα των ναζί να οργανώνουν τα δολοφονικά τάγματα εφόδου υπό τον μανδύα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».

2. Μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πρωτοστατήσει σε αυτές τις κατευθύνσεις, ενωτικά και μαχητικά; Είναι αλήθεια ότι οι άλλες δυνάμεις της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς όπως το ΚΚΕ και η ΛΑΕ υποτιμούν αυτό το καθήκον. Επικεντρώνονται σε συμβολικές κινήσεις μέσα κι έξω από τη Βουλή με κριτήριο την αύξηση της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης όταν έρθει η ώρα των εκλογών. Είναι μια πολιτική κοντόθωρη, που ωστόσο δεν περνάει χωρίς αμφισβήτηση από χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες.

Γι’ αυτό τον κόσμο είναι προφανής η δυνατότητα αλλά κι η ανάγκη να παρθούν πρωτοβουλίες για την οργάνωση της αντίστασης και των μαχών. Κατανοούν την ανάγκη για μαζική, δηλαδή ενωτική απάντηση στις μνημονιακές επιθέσεις. Βλέπουν τις δυνατότητες που υπάρχουν με την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ να ξεδιπλώνεται και να βαθαίνει κάθε μέρα. Η αυθόρμητη διάθεση του κόσμου να κινηθεί μαχητικά κι ενωτικά λειτουργεί σαν πίεση πάνω σε όλες τις ηγεσίες της Αριστεράς. Είδαμε τέτοια παραδείγματα το προηγούμενο διάστημα, όπως για παράδειγμα με την υποδοχή των προσφυγόπουλων στα σχολεία που ένα ολόκληρο κίνημα ξεσηκώθηκε ενάντια σε «αγανακτισμένους» ρατσιστές και φασίστες συσπειρώνοντας τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, τους συλλόγους γονέων, τους μαθητές και όλη την Αριστερά σε μια σειρά περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Αντίστοιχη εικόνα είδαμε το καλοκαίρι στην απεργία των Δήμων, μια δυνατή απεργία που ανάγκασε ακόμα και τις πιο σεχταριστικές ηγεσίες να την στηρίξουν, με το ΠΑΜΕ να βαδίζει μαζί με όλους τους απεργούς εγκαταλείποντας την ταχτική των χωριστών συγκεντρώσεων. Αλλά και στη δίκη της Χρυσής Αυγής και στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στις 18 Μάρτη και στις 16 Σεπτέμβρη φάνηκαν ανάγλυφα αυτές οι δυνατότητες.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναδειχθεί σε δύναμη που πρωτοστατεί συστηματικά και επίμονα σ’ αυτή την προσπάθεια. Σε παρόμοιες συνθήκες στο παρελθόν η Αριστερά (το ΚΚΕ παλιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά πιο πρόσφατα) μπόρεσε να γίνει πόλος έλξης και σημείο αναφοράς για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που έκανε τις ανταρσίες του ενάντια στη νεοφιλελεύθερη στροφή της ηγεσίας. Το ερώτημα γιατί αυτές οι ηγεσίες δεν παίζουν τώρα πια αυτό το ρόλο και η διάθεση να στηριχτούν πρωτοβουλίες που τον προωθούν είναι πλατιά διαδεδομένη.

3. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαίρει, ακόμα, της εκτίμησης χιλιάδων αγωνιστών έξω από τις γραμμές της για τη συνεπή στάση της και το ρόλο της σε κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης. Χρειάζεται να αξιοποιήσει αυτό το «κεφάλαιο» κι όχι να το κατασπαταλήσει σε μια πορεία σεχταριστικής διολίσθησης. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει διαρκώς να αναζητάει συγκεκριμένα και έμπρακτα τις ευκαιρίες να αναπτύξει την κοινή δράση, και μέσα σ’ αυτήν, τον πολιτικό διάλογο με όλον αυτόν τον κόσμο που αναζητάει αριστερή εναλλακτική. Αυτό το νόημα είχε η πρότασή μας στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΠΣΟ για μια μεγάλη πολιτική εκδήλωση τον Σεπτέμβρη (το «νέο Σπόρτινγκ»).

Επίσης, πολύτιμη παρακαταθήκη αποτελεί η πείρα της ΚΕΕΡΦΑ και του Συντονισμού ενάντια στα Μνημόνια. Η οργάνωση από τα κάτω και η κόντρα με την παραλυτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι μια ολόκληρη μάχη που δεν μπορεί να περιορίζεται σε καταγγελίες για το ρόλο της. Δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά χωρίς ενωτικές πρωτοβουλίες δράσης για την στήριξη και κλιμάκωση των αγώνων, ανεξάρτητα από το σε ποια χέρια βρίσκεται η ηγεσία ενός συνδικάτου. Η επιμονή στις «ανεξάρτητες ταξικές συγκεντρώσεις» έξω από τα οργανωμένα συνδικάτα, οδηγεί ουσιαστικά στην εγκατάλειψη της εργατικής τάξης στο όνομα «νέων υποκειμένων» και σαν αντίληψη και σαν πρακτική.

Το πολιτικό κι οργανωτικό δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η επέκταση της επιρροής της και η δυνατότητα να κινητοποιεί, εξαρτώνται από τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτές είναι το οξυγόνο που θα δώσουν ζωή και χώρο στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές να αναπτύξουν τη δράση τους και τις πρωτοβουλίες τους. Διαφορετικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει να χάνει ευκαιρίες όπως έχασε το προηγούμενο διάστημα και το οργανωμένο δίκτυό της θα συνεχίσει να αδρανοποιείται.

Άλλωστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε το 2009 από μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία οργανώσεων και αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι μέτωπο, και εμείς από την πλευρά μας δεν προσπαθούμε να καταργήσουμε τις ιδεολογικές αναφορές των διαφορετικών ρευμάτων που έχουν συγκλίνει και άλλων που θα συγκλίνουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτό που τραυματίζει την ενότητα του μετώπου μας είναι κι η επιμονή, με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα το τελευταίο διάστημα, σημαντικές αποφάσεις που αφορούν κρίσιμα σημεία της δράσης μας και του συνολικότερου προσανατολισμού μας, να παίρνονται με διοικητικό τρόπο χωρίς σύγκλιση, ούτε καν με την πλειοψηφία των 2/3. Η επίκληση της πειθαρχίας σε αποφάσεις μιας σχετικής πλειοψηφίας στα όργανα, έχει φέρει αδράνεια και παράλυση.

Γι’ αυτό το λόγο η σύγκληση της 4ης Συνδιάσκεψης επείγει: α. Για να μπορέσει το δυναμικό της να συζητήσει συγκροτημένα, ανοιχτά, δημοκρατικά και συντροφικά όλα τα ζητήματα και να πάρει αποφάσεις

β. Για να μπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης του κόσμου της Αριστεράς, που αποδεσμεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, μένει ακάλυπτος από τις ανεπάρκειες των άλλων αριστερών δυνάμεων και αναζητάει στήριξη και προοπτική για τους αγώνες του.

Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να αναβληθεί για ένα ακόμα εξάμηνο κατά το οποίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα «σέρνεται», ενώ οι εξελίξεις τρέχουν κι οι ευκαιρίες θα περνούν μπροστά στα μάτια μας. Γι’ αυτό το λόγο προτείνουμε την σύγκληση της 4ης Συνδιάσκεψης όχι αργότερα από το πρώτο 15μερο του Γενάρη και την επιφόρτιση της ΚΣΕ με τα συγκεκριμένα καθήκοντα για αυτό τον στόχο (επεξεργασία Θέσεων, οργανωτική προετοιμασία κλπ).


Τα μέλη του ΣΕΚ στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
 • Το κείμενο αυτό κατατέθηκε στην ΚΣΕ στη συνεδρίασή της στις 15 Σεπτέμβρη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου